Vrijwilligerswerk @ orphanage

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer. Ik stel het echt zo op prijs dat zoveel mensen betrokken zijn. Het verbaast me telkens weer als ik zie hoe vaak mijn blog al bekeken is. Daarnaast vind ik het heel leuk dat ik zo op de hoogte gehouden wordt. Ik blijf namelijk graag, ondanks de afstand, betrokken! Dus schroom niet om me te berichten / Skypen!!

Vorige week viel de helft van mijn vakken uit. De Hongaarse les was wederom erg leuk, de docent pakt het leuk aan en we zitten met veel verschillende nationaliteiten. Meer dan op school, daar zijn Nederlanders, Belgen en Duitsers overduidelijk in de meerderheid. Ik heb inmiddels wel al wat huiswerk gekregen (al is het niet te vergelijken met de taken die ik op de VU moet uitvoeren).

Vorige week maandagavond naar het vrijheidsbeeld gelopen. Dat was nog een aardige klim in het donker, maar het uitzicht was echt fantastisch! Daarnaast ben ik dinsdag wezen zaalvoetballen (!!), helaas gaat dat hem niet echt worden, aangezien het niveau daar erg hoog lag. Ik heb me erover verbaasd hoe anders de technieken zijn dan bij veldvoetbal. Gelukkig was de coach zo aardig om me uit te nodigen voor de beginners, dus daar ga ik maar eens een kijkje nemen. Maar het was erg leuk om weer lekker te sporten, had het echt gemist! Alleen de spierpijn die daarop volgde had ik niet gemist;p
Woensdag na school uiteten geweest met Willemijn bij een all you can eat restaurant, voor maar liefst €4,-! Donderdag Chinees gegeten en uitgeweest.

Zaterdag ben ik samen met Hanna, Willemijn en nog vele anderen naar Göd gereisd, een plaats die 20 minuten van Boedapest verwijderd ligt. We zijn naar een orphanage geweest om daar een dag vrijwilligerswerk te doen. We konden kiezen uit tuinieren en schilderen. Ik heb voor dat laatste gekozen. We hebben geschuurd, geplamuurd en geschilderd in een vleugel van het gebouw. (Papa zou wel trots op me zijn). Het ging me nog aardig af, al zeg ik het zelf. Muziek keihard aan en gaan!
Tijdens deze bezigheden kregen we in groepen een tour door het weeshuis waar alleen maar gehandicapten woonden. Ik heb overigens een mooie term geleerd hiervoor (i.p.v. disabled) namelijk: mental challenged. Er woonden 200 gehandicapten in de leeftijd van 8 maanden t/m 50 jaar.

Ik had verwacht dat het vergelijkbaar zou zijn met de toestanden als in Afrika 2 jaar geleden. Maar alles behalve.. Het was ontzettend heftig en zielig, de kinderen en volwassenen die ik heb gezien. De eerste ruimte was al meteen zo ontzettend moeilijk, daar waren de mental challenged met de ergste handicaps. In de eerste kamer lagen hele jonge kindjes, het waren net kasplantjes, zulke ernstige misvormingen en aandoeningen. Het enige wat ze konden doen was liggen.
Vervolgens gingen we naar de ruimte van de jongens, deze waren ontzettend blij om wat mensen (lees meiden) te zien en we werden dan ook niet geluidloos ontvangen. De reacties van de jongens waren erg verschillend, sommige wilden kusjes geven, een ander begon te huilen, etc. Helaas trok ik het echt niet en heb ik de ruimte huilend verlaten. Ik baalde er nogal van dat ik het niet aan kon. Ik had graag gezien dat ik er goed mee om kon gaan, maar later besefte ik dat het niet erg is. Ieder heeft zo zijn eigen ding en dit is blijkbaar niet mijn ding. Het besef dat de kinderen geen toekomst hebben, dat dit het is, dat er veel te weinig verzorging is, dat er amper/geen familie meer is, het werd me even te veel.

Ik ben even buiten gaan zitten en al snel daarna was het lunchtijd. Een restaurant had voor de catering gezorgd. Ik heb het geprobeerd om even van me af te zetten en we zijn weer bezig gegaan met het opknappen van de vleugel: schilderen en schoonmaken.
Op een gegeven moment zijn we met een aantal lekker in het zonnetje gaan zitten en hebben we een beetje gekletst. Een jongen uit de orphanage kwam de haren in vlechten van alle meiden, erg schattig! Daarna ben ik bij een andere groep aangesloten die een tour kreeg. We hebben nog 2 woningen op het terrein bezocht. De eerste woning was voor mensen die redelijk zelfstandig konden wonen. Ze hadden een eigen kamer en een gezamenlijke woonkamer. Vervolgens naar een huis gegaan met allemaal jongens. Ik denk dat er zo’n 10 a 15, alweer met verschillende leeftijden, en ook met verschillende beperkingen. Sommige waren nog aardig ‘goed’, terwijl anderen alleen zaten en wat heen en weer wiegden. Wederom was de stank bijna niet te harden. Er was maar 1 volwassen man voor al deze kinderen en deze man was voetbal aan het kijken, terwijl de andere kinderen maar wat zaten op vieze oude banken en zich rot verveelden. Gelukkig had 1 van de vrijwilligers een hondje mee, dat vonden de kids echt geweldig.
Ik heb naast verschillende jongetjes gezeten en de reacties waren erg verschillend, maar een glimlach was al meer dan voldoende. Een jongetje zat helemaal onder de blauwe plekken, waardoor er natuurlijk vraagtekens opkwamen bij ons en we waren ook getuigen van het feit dat een oudere jongen een jongere flink aan het slaan was.. Je kunt je voorstellen dat je je dan aardig machteloos voelt. Er werd ook helemaal niets aan gedaan.

Poeh, lastig om dit op papier te zetten en her te beleven. Het was een heftige dag, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Veel van geleerd en ik heb m’n steentje kunnen bijdragen.

’s Avonds was het even de knop omzetten en we hebben gezellig gegeten bij een vriend, die in een dormitory woont. Daarna nog wat gepooled en vervolgens ’s nachts een Disney film gekeken bij ons thuis haha.
Zondagmorgen ben ik samen met een Nederlandse jongen naar de kerk geweest. Ik was hier nog nooit eerder geweest, maar deze kerk zit veel dichterbij huis dan de andere, dus dat is wel fijn. Er ging een Amerikaanse dominee voor en het was goed te volgen, hij maakte veel grapjes. De kerk zat overigens echt bomvol, we pasten er bijna niet meer bij.
’s Middags even geskyped met papa, mama en tante Nies! En daarna naar de color run gegaan. Een paar vrienden renden mee, dus we hebben ze even goed aangemoedigd. Op het gebied van organisatie is er nog veel verbetering mogelijk voor de Hongaren. Het was erg slecht geregeld, de afstand van de run was nog geen 3 km (het had 5 moeten zijn).

’s Avonds gaven Matthijs (Nederlandse vriend) en Alemke (huisgenootje) samen een feestje. Aangezien Matthijs zondag jarig was en Alemke om 0:00 jarig zou zijn. Helaas ben ik vroeg naar huis gegaan, want ik ben al een paar dagen niet zo lekker. Gisteren wel naar school geweest maar nu hele dag op bed, op het uitstapje naar de apotheek na. Gelukkig wordt ik goed verzorgd door Willemijn, ik heb een heel beterschapspakket gekregen met maskertjes, chocolade en keelsnoepjes!!

Over een week komen m’n vriendinnen al langs, ik kan niet wachten!! Maar nu eerst maar eens beter worden! xxxxxx